تکنیک‌ها و سبک‌های بازیگری: راهنمای کامل

در این مقاله، به بررسی انواع تکنیک‌های بازیگری و کاربردهای آن‌ها در صنعت سینما، تلویزیون و تئاتر می‌پردازیم. با ما همراه باشید تا با این تکنیک‌ها آشنا شویم و بتوانیم بهترین تصمیم را در استفاده از آن‌ها برای نمایش در نقش خود بگیریم.

تکنیک‌های بازیگری در سینما و تلویزیون

صنعت سینما و تلویزیون به دنبال حضور بازیگرانی هستند که نقش‌هایشان را به بهترین شکل ممکن اجرا کرده و بازتاب درستی از احساسات، شخصیت و فضا ارائه دهند. برای این منظور، از تکنیک‌های مختلفی استفاده می‌شود که در ادامه به آن‌ها اشاره می‌کنیم:

روش استانیسلافسکی

روش استانیسلاوسکی یکی از معروف‌ترین روش‌های بازیگری در صنعت سینما و تلویزیون است. در این روش، بازیگر با تمرکز بر روی محیط و شخصیتی که در حال بازی کردن است، به جای تمرکز بر روی خودش، احساسات و شخصیت خود را برای نمایش بهتر اجرا می‌کند.

روش استانیسلاوسکی برای بازیگرانی که می‌خواهند شخصیت‌های پیچیده و چندگانه را بازی کنند، مناسب است. این روش برای نمایش احساسات و شخصیت‌های بسیار گسترده و وسیعی مناسب است. هدف این روش، بهبود عملکرد بازیگران در توانایی ارائه شخصیت‌های پیچیده و واقعی به نمایش است.

روش استانیسلاوسکی شامل بسیاری از فنون بازیگری است که در طول سالیان طولانی توسط استانیسلاوسکی و دیگران توسعه داده شده است. برای اجرای این روش، بازیگران باید با مفاهیمی مانند “اهداف شخصیتی”، “اشیاء حقیقی” و “محیط و فضا” آشنا باشند.

در این روش، بازیگر باید به جای اینکه به دنبال روش‌های دستوری باشد، به تمرکز بر روی احساسات و شخصیت خود بپردازد و با تمرکز بر روی محیط و شخصیت، نقش خود را بهتر و با عمق بیشتری اجرا کند. با اجرای این روش، بازیگران می‌توانند شخصیت‌های خود را به صورت واقعی‌تر و پیچیده‌تری به نمایش بگذارند و عملکرد بهتری داشته باشند.

روش متود استودیو

متود استودیو یکی دیگر از روش‌های محبوب بازیگری در صنعت سینما و تلویزیون است. این روش با تمرکز بر روی مفاهیمی مانند “شخصیت”، “هدف”، “وضعیت” و “رابطه با هم‌بازی‌ها”، برای بازیگران یک چارچوب عملیاتی برای بازی کردن ارائه می‌دهد.

متود استودیو برای بازیگرانی که می‌خواهند شخصیت‌های خود را با عمق و پیچیدگی به نمایش بگذارند، مناسب است. این روش برای نمایش احساسات پیچیده و روابط بین شخصیت‌ها، مفید است. هدف این روش، بهبود عملکرد بازیگران در توانایی اجرای شخصیت‌های پیچیده و واقعی به نمایش است.

متود استودیو شامل فنون بازیگری متعددی است که با توجه به شرایط صحنه متفاوت است. در این روش، بازیگر باید به دقت و با توجه به رابطه با هم‌بازی‌ها و شخصیت‌های دیگر، نقش خود را اجرا کند. با این روش، بازیگران می‌توانند شخصیت‌های خود را به صورت واقعی‌تر و پیچیده‌تری به نمایش بگذارند و عملکرد بهتری داشته باشند.

در متود استودیو، بازیگر باید با تمرکز بر روی شخصیت خود، تلاش کند تا با استفاده از احساسات، ارتباط با هم‌بازی‌ها و شرایط موجود، نقش خود را بهتر و با عمق بیشتری اجرا کند. در این روش، همکاری با هم‌بازی‌ها بسیار مهم است و بازیگر باید با رابطه و تعامل مناسب با هم‌بازی‌ها، به اجرای بهتری دست یابد.

روش رسانه‌ای

روش رسانه‌ای در بازیگری سینما و تلویزیون، یکی از مهمترین و موثرترین روش‌های بازیگری است که در طول سالیان دراز در صنعت فیلم و تلویزیون به کار گرفته شده است. این روش، برای بازیگرانی که می‌خواهند نقش‌های خود را به شکل واقع‌گرایانه‌تری به نمایش بگذارند، بسیار مناسب است.

در این روش، بازیگر باید با دقت و دانش لازم، به نحوی با شخصیت خود هماهنگی پیدا کند که با موقعیتی که در آن نقش را ایفا می‌کند، منطبق باشد. به عنوان مثال، بازیگر باید بداند که نحوه رویارویی با دوربین، کجا قرار گرفتنش در فضا، زاویه دید و نور، چگونه می‌تواند به نمایشگر خلق‌کننده نقش کمک کند تا شخصیت او به شکل واقع‌گرایانه‌تری به نمایش بگذارد.

در روش رسانه‌ای، بازیگران باید توجه داشته باشند که با نمایش کامل نقش و احساسات آن، اطرافیان و تماشاچیان را به خود جذب کنند و توانایی‌های بازیگری خود را به خوبی به نمایش بگذارند. این روش برای نمایش دادن شخصیت‌های واقعی و موقعیت‌های واقعی در زندگی، به خوبی قابل استفاده است.

با استفاده از این روش، بازیگران باید با تمرکز بر روی نقش و با توجه به دستورالعمل‌های کارگردان، تلاش کنند تا نقش خود را بهتر و با عمق بیشتری اجرا کنند. همچنین در این روش، همکاری با تیم تولیدی و تکنیکی بسیار مهم است و بازیگر باید با تعاون مؤثر با تیم تولیدی و تکنیکی، محیطی را فراهم کنند که باعث شود شخصیت آن‌ها به شکل واقع‌گرایانه‌تری به نمایش درآید. به عنوان مثال، بازیگر باید بداند که با نمایش کامل نقش و احساسات آن، اطرافیان و تماشاچیان را به خود جذب کند و توانایی‌های بازیگری خود را به خوبی به نمایش بگذارد.

روش رسانه‌ای در بازیگری، به بازیگران کمک می‌کند تا شخصیت‌های خود را با عمق بیشتری به نمایش بگذارند و در جذب حس مخاطب به نقششان موفق‌تر باشند. همچنین، این روش باعث افزایش اعتماد به نفس و توانایی بازیگر در بازیگری می‌شود.

روش اکتور استودیو

روش اکتور استودیو یکی از روش‌های حرفه‌ای و موثر در بازیگری سینما و تلویزیون است که بر اساس متد استنیسلاوسکی و اصول بازیگری مدرن توسعه یافته است. این روش در دهه ۱۹۴۰ توسط لی ستراسبرگ، بازیگر، کارگردان و استاد بازیگری آمریکایی تأسیس شد.

با توجه به اینکه اکتور استودیو بر پایه تمرینات گروهی است، بازیگران می‌توانند با به اشتراک گذاشتن تجربیات خود، از تمرینات یکدیگر استفاده کرده و مهارت‌های خود را در بازیگری بهبود بخشند. همچنین، در این روش بازیگری، بازیگران برای بهبود مهارت‌های خود به صورت مداوم تمرین می‌کنند و به تدریج توانایی‌های خود را در بازیگری افزایش می‌دهند.

یکی از مزیت‌های اصلی روش اکتور استودیو، تمرکز بر روی احساسات و واکنش‌های طبیعی در بازیگری است. در این روش، بازیگران برای ایجاد نقش‌های خود، از تجربه‌های واقعی خود و احساسات طبیعی استفاده می‌کنند و سعی می‌کنند نقش خود را به شکلی واقع‌گرایانه و قابل تصور برای تماشاچیان به نمایش بگذارند.

در این روش بازیگری، ارتباط با دیگر بازیگران و تیم تولیدی نیز بسیار مهم است. بازیگران باید با توجه به نیازهای نقش و محیط، با دیگر بازیگران و تیم تولیدی به صورت هماهنگ کار کنند و تلاش کنند تا بهترین عملکرد را به نمایش بگذارند.

با توجه به اینکه روش اکتور استودیو بر پایه تمرینات گروهی و کار در تمرینات استوار است، بازیگرانی که از این روش استفاده می کنند، در کارگردانی یکدیگر کمک می کنند و با همدیگر بهبود می یابند. این روش، فرصتی برای بازیگران فراهم می کند تا بازیگری خود را به وسیله نظرات و بازخوردهای دیگران بهبود بخشند.

در روش اکتور استودیو، بازیگران معمولا در تمرینات با گروهی از بازیگران دیگر کار می کنند و در نقش های مختلفی به عنوان بازیگر، کارگردان و ناظر شرکت می کنند. در این روش، بازیگران به طور مداوم بازخورد دریافت می کنند و می توانند روی بازیگری خود تمرکز کنند و بهبود آن را دنبال کنند.

روش اکتور استودیو همچنین به بازیگران کمک می کند تا بتوانند با احساسات خود در نقش های خود بیشتر ارتباط برقرار کنند. این روش بر این ایده تمرکز دارد که بازیگر باید ابتدا خود را شناخته و با احساسات خود ارتباط برقرار کند تا بتواند نقش خود را به درستی بازی کند.

روش اکتور استودیو همچنین از تمریناتی مانند تمرینات جسمی و تمرینات تنفسی استفاده می کند تا بازیگران را در آماده شدن برای بازی بهتر کمک کند. در نهایت، بازیگران با این روش می توانند به یک سطح عمیق تر از بازیگری دست یابند و بازیگری طبیعی و واقعی تری ارائه دهند.

تکنیک‌های بازیگری در تئاتر

تئاتر همواره یکی از مهمترین رسانه‌های فرهنگی بوده است که هنر بازیگری در آن بسیار مهم می‌باشد. در ادامه تعدادی از تکنیک‌های بازیگری در تئاتر را معرفی کرده و رویکردی کاربردی تر نسبت به هر کدام بیان خواهم کرد:

روش استانیسلافسکی

در روش استانیسلافسکی، باید شخصیت خود را از طریق حرکات، زبان بدن، و صدا پیدا کنید. هدف این روش، به دست آوردن ارتباط عاطفی قوی‌تری بین بازیگر و شخصیتی است که در نمایش به تصویر کشیده می‌شود. برای این کار، استانیسلافسکی از تمریناتی مانند “حرکت محوری” و “موج عاطفی” استفاده می‌کند.

در روش استانیسلافسکی، باید ابتدا شخصیت را درک کرده و با آن همدردی کنید. سپس با استفاده از موسیقی، ریتم و حرکات، به تدریج شخصیت را در بدن خود پیدا کنید و احساسات و افکار شخصیت را با شخصیت خودتان هماهنگ کنید. با تمرین این روش، شما می‌توانید شخصیت خود را به طور واقعی‌تر و متقاعد‌کننده‌تری به تصویر بکشید.

در کنار روش استانیسلافسکی، تکنیک‌های دیگری هم در بازیگری تئاتر مورد استفاده قرار می‌گیرند که می‌توان به “مکانیک حرکت” و “حرکت حسی” اشاره کرد. در روش مکانیک حرکت، با استفاده از تمریناتی مانند “تعامل با فضا”، بازیگران به تعامل با محیط اطراف خود و فضای نمایش می‌پردازند تا حرکات طبیعی و معقولی در نمایش داشته باشند. در حرکت حسی، با استفاده از تمریناتی مانند “حس‌نمایی” و “انرژی حسی”، بازیگران سعی می‌کنند احساسات و عواطف شخصیت‌های خود را به صورت محسوس به نمایش بگذارند.

سه جلدی استانیسلاوسکی، اصلی‌ترین مرجع برای آشنایی با سبک او

روش متود (Method Acting)

روش متود (Method Acting) یکی از مشهورترین و پرکاربردترین روش‌های بازیگری در تئاتر و سینما است که در آن بازیگر برای بازی کردن نقش خود، به صورت عمیق و شخصی به شخصیت و موقعیت نقشش فکر می‌کند و سعی می‌کند در زمان بازی کردن، احساسات و افکار واقعی شخصیت را تجربه کند.

برای شروع بازیگری به روش متود، ابتدا بازیگر باید به شخصیتی که در نقش می‌باشد، آشنا شود. این شناخت از طریق تحقیق در مورد داستان، شخصیت، شرایط و محیط داستان، و همچنین مطالعه دیالوگ‌های شخصیت انجام می‌شود. سپس بازیگر باید به تحلیل شخصیت بپردازد و تمام جنبه‌های آن را شناسایی کند، از جمله رفتارهای بدنی، صدا، نحوه تنفر، عشق و احساسات دیگر.

یکی از روش‌های مورد استفاده در متود، “حرکت درونی” (Internal Movement) است که در آن بازیگر سعی می‌کند با فکر کردن در مورد شخصیت و واقعیت‌های داستان، احساسات خود را به صورت طبیعی و بدون تلاش به بیان برساند. برای این کار، بازیگر باید به آگاهی از تنفس و توجه به حالت‌های جسمانی خود بپردازد تا بتواند حالات مختلف شخصیت را با دقت و بدون دغدغه در نمایشگاه نشان دهد.

متود بازیگری متمرکز بر شخصیت است و بازیگر باید برای شخصیتی که بازی می‌کند، تمرکز خود را بر روی چهار عنصر اساسی، یعنی هدف، مانع، روش و حالت، متمرکز کند. هدف شخصیت، هدفی است که شخصیت در روند بازیگری خود دنبال می‌کند، مانع، عواملی هستند که جلوی رسیدن شخصیت به هدف را می‌گیرند، روش، راهی است که شخصیت برای رسیدن به هدف انتخاب می‌کند و حالت، شرایط روحی و احساسی شخصیت در هر لحظه است.

بازیگر برای بازی با استفاده از متود، باید شخصیت خود را از طریق زندگی شخصیت، شرایط زندگی و تجربیات آن شخصیت، شناخت کند و از این مطالعه و شناخت برای بازیگری استفاده کند. بازیگر باید به اندازه کافی با شخصیت خود همدلی کند و قادر باشد تا با شخصیتش احساس کند و رفتار کند. در واقع بازیگر باید به شخصیتش هم‌خوانی داشته باشد تا بتواند به صورت صادقانه‌تری با شخصیت برخورد کند.

در متود بازیگری، برخلاف روش‌های دیگر، بازیگر برای بازی با شخصیتش از تجربیات و خاطرات خودش نیز استفاده می‌کند. با استفاده از خاطرات خود، بازیگر به شخصیتش تصاویر و احساسات بیشتری می‌بخشد و بازیگری او به صورت واقعی‌تر و صادقانه‌تر می‌شود.

چند تمرین و مثال برای بازیگری متود:

با توجه به اینکه بازیگری متود بر پایه شناخت عمیق شخصیت استوار است، تمرین‌های زیادی برای پرورش شناخت عمیق شخصیت وجود دارد.

یکی از تمرین‌های پرطرفدار برای بازیگری متود، تمرین “خاصیت جسمی” (Physical Attribute) است. در این تمرین بازیگر باید با بررسی جزئیات جسمی شخصیتش، مثلاً طول، وزن، جنسیت و نوع پوشش و …، به شناخت عمیق‌تری از شخصیت دست پیدا کند و سعی کند که با استفاده از ویژگی‌های جسمی خود، شخصیت را به طور قابل توجهی پوشش دهد. مثلاً بازیگر می‌تواند با استفاده از رفتارهای بدنی خود، مثل راه رفتن، حرکت دستان و …، ویژگی‌های شخصیت را بیان کند.

تمرین دیگری که در بازیگری متود استفاده می‌شود، تمرین “حالت خاصیتی” (Emotional Attribute) است. در این تمرین، بازیگر باید با شناخت عمیق‌تری از شخصیتش، احساسات و وضعیت روحی شخصیت را پوشش دهد. به عنوان مثال، بازیگر می‌تواند با تمرکز بر روی وضعیت ذهنی شخصیت، احساسات آن شخصیت را به وضوح بیان کند. مثلاً بازیگر می‌تواند با استفاده از نگاه‌های خاص، انتقال احساسات مثل خشم، خوف و اندوه را به تماشاگران بدهد.

بازیگر در این روش باید به صورت شخصیت زندگی کند و در نتیجه باید درک عمیقی از شخصیت خود داشته باشد. برای این منظور، تمرین های مختلفی وجود دارد که به بازیگر کمک می کنند تا شخصیت خود را بهتر درک کند و به یک اتفاق با شخصیت تبدیل شود. برخی از این تمرین ها عبارتند از:

1. تمرین “چهار جعبه”: در این تمرین، بازیگر به چهار جعبه نام داده می شود که هر کدام به معنای چهار بعد شخصیت (فیزیکی، روانی، اجتماعی و محیطی) است. بازیگر باید به تمریناتی بپردازد که هر کدام به جعبه های مختلف اختصاص داده شده، مربوط می شود.
2. تمرین “حسابرسی شخصیت”: در این تمرین، بازیگر باید برای شخصیت خود حسابرسی کند و مشخص کند که چه ویژگی هایی بیشتر از دیگری در شخصیتش برجسته هستند و باید بیشتر روی آن ها تمرکز کند.
3. تمرین “کاوش شخصیت”: در این تمرین، بازیگر باید شخصیت خود را در زمینه های مختلفی مانند تاریخچه زندگی، روابط اجتماعی، خصوصیات فیزیکی و روحی و… بررسی کند و تمامی جزئیات مربوط به شخصیت خود را بررسی کند.
4. تمرین “سرگرمی شخصیت”: در این تمرین، بازیگر باید به دنبال سرگرمی هایی برای شخصیت خود باشد که از آن ها می تواند برای بهتر به تصویر کشیدن شخصیتش استفاده کند، مانند موسیقی، ورزش، علایق فرهنگی و غیره.

روش فیزیکی

روش فیزیکی در بازیگری تئاتر یکی از روش‌های متداول برای بازیگری در تئاتر است. در این روش، بازیگر با استفاده از حرکت، ریتم و طرح حرکتی برای ایجاد شخصیت و انتقال احساسات و ایده‌ها به تماشاگر، به کار می‌پردازد. این روش توسط برتولد بریگز در دهه ۱۹۳۰ معرفی شده و سپس توسط بازیگرانی مانند جان لیتگو و آنتونیو باندراس توسعه داده شد.

در این روش، بازیگر با استفاده از حرکاتی که از حیوانات، گیاهان، شیءها و مفاهیم الهام گرفته شده‌اند، شخصیت خود را بیان می‌کند. به عنوان مثال، بازیگر می‌تواند با حرکات گرگ، شخصیت خود را به عنوان یک شخصیت جاه‌طلب و قدرتمند به نمایش بگذارد. یا با استفاده از حرکات یک گل، شخصیت خود را به عنوان یک شخصیت شاداب و شفاف نشان دهد.

برای تمرین این روش، بازیگران می‌توانند با تمرین حرکات مختلف، برای بیان شخصیت و احساسات خود، تمرین کنند. به عنوان مثال، با استفاده از حرکات مربوط به آرامش و تمرکز، بازیگر می‌تواند شخصیت خود را به عنوان یک شخصیت متمرکز و متعادل به نمایش بگذارد. یا با استفاده از حرکات زیاد و پرانرژی، بازیگر می‌تواند شخصیت خود را به عنوان یک شخصیت پرانرژیک و خودجوش نشان دهد.

چند تمرین و مثال برای روش فیزیکی:

برای تمرین و پرورش بازیگران براساس روش فیزیکی، تمرینات زیر می‌توانند مفید واقع شوند:

1. تمرین تعادل و کنترل بدن: بازیگر با برگزاری تمرینات مختلفی مانند پرش و پرش با بالا، پیاده‌روی در کفش‌های سنگین، کوتاه و بلند شدن از صندلی و غیره می‌تواند تعادل و کنترل بدن خود را بهبود بخشد.
2. تمرین ریتم و تنظیم نفس: بازیگر می‌تواند با استفاده از تمرینات تنفسی، نحوه تنفس خود را کنترل کند و از طریق تمرینات ریتمی، مهارت خود را در تنظیم و کنترل نواحی مختلف بدن بهبود بخشد.
3. تمرین حرکات خاص: با توجه به شخصیت و نقشی که بازیگر قرار است بازی کند، تمرینات خاصی مانند شناور شدن در هوا، حرکات تند و خفیف و غیره برای بازیگر مفید خواهند بود.
4. تمرین ارتباط بین بدن و احساسات: با تمریناتی مانند پیگیری عواطف، بازیگر می‌تواند توانایی بیان احساسات خود را افزایش دهد و به ارتباط بین بدن و احساساتشان توجه کند.
5. تمرینات جمعی: با حضور در کلاس‌های بازیگری و انجام تمرینات جمعی، بازیگر می‌تواند با همکاری و همفکری بازیگران دیگر، مهارت‌های خود را بهبود بخشد و از تجربیات همکارانش استفاده کند.
6. تمرینات شخصی: با انجام تمرینات خود به تنهایی مانند خواندن کتاب‌های بازیگری، تماشای فیلم‌ها و نمایش‌های تئاتر، بازیگر می‌تواند خلاقیت خود را توسعه بخشد.

بازیگری در تئاتر همچنین می‌تواند شامل تکنیک‌هایی مانند آموزش مستقیم، نمایش زنده، تئاتر فیزیکی و تئاتر خیابانی باشد. در آموزش مستقیم، بازیگر باید شخصیت خود را از طریق حرکات و اصطلاحات صحبت کردن به نمایش بگذارد. در نمایش زنده، بازیگران باید توانایی نمایش تعامل زنده با حضار را داشته باشند. در تئاتر فیزیکی، بازیگران از حرکات بدنی و صداهای غیر کلامی استفاده می‌کنند تا شخصیت خود را به نمایش بگذارند. و در تئاتر خیابانی، بازیگران باید با محیط و مخاطبین خود در خیابان تعامل کنند و این نوع بازیگری معمولاً بدون نوشتن داستان‌های دقیق و با استفاده از حرکات بدنی و کلامی ایجاد می‌شود.

برای بهبود تکنیک‌های بازیگری در تئاتر، بازیگران می‌توانند با شرکت در کلاس‌های بازیگری، کارگاه‌های بازیگری، و تماشای نمایش‌های تئاتری، تجربیات جدید کسب کنند و تکنیک‌های خود را بهبود بخشند. همچنین، ایجاد فضای آزاد و بدون فشار برای بازیگران در تئاتر می‌تواند کمک کننده باشد تا بتوانند با آسایش به تکنیک‌های خود اعتماد کنند و نمایش خود را به بهترین شکل به نمایش بگذارند.

ثبت نام آنلاین

مشاهده سریع

بستن

کارگاه بازیگری با حامد بهداد

22,000,000 تومان

ثبت نام آنلاین

مشاهده سریع

بستن

کارگاه بازیگری سینما – تئاتر با وحید جلیلوند

22,000,000 تومان

ثبت نام آنلاین

مشاهده سریع

بستن

کارگاه بازیگری مقابل دوربین با منوچهر هادی

14,000,000 تومان

ثبت نام آنلاین

مشاهده سریع

بستن

کارگاه بازیگری مقابل دوربین با فرزاد مؤتمن

12,000,000 تومان

ثبت نام آنلاین

مشاهده سریع

بستن

بازیگری مقدماتی سینما با ابراهیم ابراهیمیان

16,000,000 تومان

تکنیک‌های بازیگری احساسی

تکنیک‌های بازیگری احساسی یا Emotional Acting Techniques در بازیگری تئاتر و سینما، برای ایجاد حالت‌های احساسی مختلف در شخصیت‌های بازیگر استفاده می‌شوند. در ادامه، چند تکنیک از این نوع بازیگری را با رویکردی کاربردی بررسی خواهیم کرد:

• تکنیک Memory Recall یا بازگشت به خاطرات: در این تکنیک، بازیگر برای بازی به شخصیت خود، به خاطرات شخصی خود برمی‌گردد و سعی می‌کند تجربیات و احساسات خود را در اوج قرار دهد. برای مثال، اگر شخصیت بازیگر باید یک حالت ترس و وحشت را به تصویر بکشد، بازیگر می‌تواند به یک حادثه ترسناکی که در گذشته تجربه کرده است برگردد و حس ترس را دوباره تجربه کند.
• تکنیک Method Acting یا بازیگری روش متود: در این روش، بازیگر برای وارد شدن به شخصیت، به شخصیت خود تبدیل می‌شود. او تمام جزئیات شخصیت را بررسی می‌کند و سعی می‌کند تجربه شخصیت را برای خود تجسم کند. برای این کار، بازیگر ممکن است به تحقیقات بیشتری در مورد زندگی و شرایط شخصیت خود بپردازد و در طول بازیگری، به تجربه آن‌ها پرداخته و با آن هماهنگ شود.
• تکنیک Substitution یا جایگزینی: در این تکنیک، بازیگر برای تجربه یک حالت احساسی خاص، به جای آن، یک حالت احساسی مشابه را در خود به‌وجود می‌آورد. برای مثال، اگر بازیگر باید حس غم و اندوه را به تصویر بکشد.

روش شیوه‌شناسی یا متود

روش شیوه شناسی یا Method Acting به بازیگران کمک می‌کند تا در بازیگری خود بیشتر به احساسات و عواطف شخصی خود پایبند باشند. در این روش، بازیگر باید به شخصیت خود درونی شوند و با احساسات و عواطف شخصی خود همزمان بازی کنند. در این روش، بازیگر باید به شخصیت خود درونی شوند و با احساسات و عواطف شخصی خود همزمان بازی کنند.

به عنوان مثال، بازیگر می‌تواند تمرین کند که در وضعیتی که شخصیتش ناراحت است، از روی تجربه شخصی خود، به نحوی بیان کند که بیشترین شدت درد و احساساتی که در آن وضعیت تجربه کرده، به صورت مستقیم در بازیگری نشان داده شود. یکی دیگر از تمرینات این روش، می‌تواند تمرین روی یک شخصیت با شخصیتی متفاوت با خود باشد و با استفاده از شناخت عمیقی از شخصیت، با احساسات و عواطف آن شخصیت به بازی بپردازد.

همچنین، در این روش بازیگر می‌تواند با استفاده از تمریناتی همچون تمرین تمرکز بر تنفس، تمرین تمرکز بر حالت بدنی و تمرین تمرکز بر حالت ذهنی، به کنترل احساسات و عواطف خود پردازد. به عنوان مثال، بازیگر می‌تواند با تمرین تمرکز بر تنفس، درونی شدن و به آرامی وارد شخصیت خود شود و با تمرین تمرکز بر حالت بدنی، برای نشان دادن احساسات و عواطف شخصیت، به وضعیت‌های مختلفی برای بیان هر احساس پردازد.

روش کوهن

روش کوهن یکی از روش‌های بازیگری است که در آن بازیگر از تکنیک‌های شخصی‌سازی برای شناخت و درک شخصیت خود استفاده می‌کند. در این روش، بازیگر از تجربه‌های شخصی خود برای شکل دادن شخصیت استفاده می‌کند و سعی می‌کند با هویت شخصی خود، هویت شخصیت خود را ایجاد کند.

برای تمرین در این روش، یکی از تمرین‌های معمول، نوشتن جزئیات شخصیت است. بازیگر باید جزئیات مربوط به زندگی شخصیت خود را به طور دقیق توصیف کند، از جمله سن، تاریخ تولد، تحصیلات، شغل، روابط خانوادگی و روابط عاطفی. سپس باید به سراغ رویدادهای مهم در زندگی شخصیت بروید و تاثیر آن‌ها بر روی شخصیت را بررسی کنید.

تمرین دیگری که می‌توان برای این روش انجام داد، بازی با روابط است. در این تمرین، بازیگر باید با شخص دیگری در قالب شخصیت خود بازی کند و سعی کند با توجه به شخصیت‌های دو نفر، دنباله‌ی بازی خود را پیش ببرد. در این تمرین، می‌توانید با افراد مختلفی بازی کنید تا تنوع بیشتری به بازی‌های خود ببخشید.

همچنین، بازیگران می‌توانند با انجام تمرینات جسمانی مانند رقص، حرکات دستی و … که در قالب شخصیت خود است، به شناخت بهتری از شخصیت خود برسند و توانایی‌های خود را در بازیگری افزایش دهند.

روش گرین‌اسکای

روش گرین‌اسکای یکی از روش‌های بازیگری در تئاتر است که بر پایهٔ بدن و حسیات ستون فقرات انسان تمرکز دارد. در این روش، بازیگر برای بازیگری از حسیات و حرکات بدن خود استفاده می‌کند تا احساسات و افکار شخصیت خود را بیان کند. هدف از این روش، بهبود قدرت ارتباط با خود و افزایش امکانات بدنی و حسی است.

برای تمرین در این روش، می‌توانید به صورت زیر عمل کنید:

• تمرین احساس توسط بدن: در این تمرین، با استفاده از بدن خود، به بیان احساسات خود می‌پردازید. مثلاً، می‌توانید با حرکت دادن دست‌ها، احساس شادی را بیان کنید و یا با فشار دادن دست به صورت خشمگین، احساس خشم را نشان دهید.
• تمرین شناخت احساسات: در این تمرین، باید به تشخیص احساسات خود بپردازید و سپس با استفاده از حرکات و بدن خود، آن‌ها را بیان کنید. مثلاً، می‌توانید با بستن چشم‌ها و تمرکز بر روی تنفس، به شناخت احساسات خود بپردازید و سپس با حرکات بدن، آن‌ها را بیان کنید.
• تمرین تعبیر احساسات: در این تمرین، باید به تعبیر احساسات دیگران بپردازید و سپس با استفاده از بدن خود، آن‌ها را بیان کنید. مثلاً، می‌توانید با تماشای فیلم‌های حماسی یا درام، به تعبیر احساسات دیگران بپردازید و سپس با حرکات بدن، آن‌ها را بیان کنید.

در کل، تمرین‌های مربوط به روش گرین‌اسکای، بیشتر بر پایهٔ حرکات بدنی و حسیات ناشی از آن استوار است.

تکنیک‌های بازیگری اصلاحی

تکنیک‌های بازیگری اصلاحی به منظور بهبود عملکرد بازیگران در صحنه استفاده می‌شود. در این روش، بازیگران تمرکز خود را بر روی بهبود شخصیت‌هایشان و توانایی اجرای صحیح حرکات و احساسات به کمک تمرینات مختلف قرار می‌دهند. در ادامه، چند تکنیک اصلاحی و تمرین مربوط به هر کدام برای شما توضیح داده می‌شود:

1. روش رویایی: در این روش، بازیگر با تمرکز بر روی رویاهای خود، سعی می‌کند شخصیت خود را بهبود دهد و با احساسات و انگیزه بیشتری به نقشش بپردازد. برای تمرین این روش، بازیگر می‌تواند به دنبال رویاهایی بگردد که با شخصیت و نقشش هم‌خوانی داشته باشد و در اجرای صحنه از آن استفاده کند.
2. تمرین تصویرسازی: در این تمرین، بازیگر با تمرکز بر روی تصویری خاص، سعی می‌کند شخصیت خود را بهتر به تصویر بکشاند. برای این تمرین، بازیگر می‌تواند تصویری از شخصیت خود را در ذهنش تصور کند و سعی کند به نحوی که می‌خواهد، به آن تصویر برسد.
3. تمرین بازی نقش مستقیم: در این تمرین، بازیگر با اجرای صحیح حرکات و احساسات، شخصیت خود را بهبود می‌بخشد. برای این تمرین، بازیگر می‌تواند به عنوان شخصیت خود در روزمره رفتار کند و در زندگی روزمره خود، از تمام ویژگی‌ها و خصوصیت‌های شخصیت نقش خود استفاده کند.
4. تمرین بازی در مقابل دیوار: تمرین بازی در مقابل دیوار، یکی از تمرینات پرکاربرد و مفید در بازیگری است که به بازیگران کمک می‌کند تا بر روی برخورد با مخاطب و توانایی ایجاد ارتباط با آنها تمرکز کنند. در این تمرین، بازیگر در برابر دیوار ایستاده و به طور واقعی با یک مخاطب غیرموجود صحبت می‌کند. در این تمرین، بازیگر باید بر روی بیان احساسات و افکار واقعی خود تمرکز کند و به صورت مستقیم با مخاطب خود ارتباط برقرار کند. برای این کار، بازیگر باید به محیط اطراف خود توجه نکرده و به جای آن، به تمرکز بر روی احساسات و افکار واقعی خود و نحوه بیان آن‌ها تمرکز کند.
5. تمرین نوشتن نامه به یک شخص: در این تمرین، بازیگر می‌تواند به صورت نوشتاری با یک مخاطب غیرموجود ارتباط برقرار کند و به بیان احساسات و افکار خود پرداخته و به تمرکز بر روی نحوه بیان آن‌ها بپردازد.

روش آدلر

روش آدلر در بازیگری بر اساس نظریه شخصیت شناسی آدلر استوار است. در این روش، بازیگر باید شخصیت شخصیتی که در نقش خود به تصویر می‌کشاند را به دقت مورد بررسی قرار داده و درک کند. بازیگر باید به نقش خود پیوسته و درک کاملی از شخصیت واقعی آن داشته باشد.

برای تمرین روش آدلر، یکی از روش‌های موثر تمرین بازیگری در قالب گفتگو با شخصیت نقش است. در این تمرین، بازیگر باید نقش خود را در مقابل یک شخصیت دیگر قرار دهد و در طول گفتگو با او، شخصیت خود را بهبود دهد. بازیگر می‌تواند از این تمرین برای بهبود توانایی‌های خود در تعامل با دیگران استفاده کند.

تمرین دیگری که می‌توان در روش آدلر بهره برد، تمرین “بدون سناریو” است. در این تمرین، بازیگر باید بدون داشتن سناریو یا متن، با استفاده از شخصیتی که در ذهن دارد، یک نقش ایفا کند. بازیگر می‌تواند از این تمرین برای بهبود توانایی‌های خود در ایفای نقش‌های مختلف و تقویت تمرکز و حضور ذهنی خود استفاده کند.